Hasłem tegorocznego XXIV Dnia Papieskiego, a tym samym Święta Patrona naszej szkoły stały się słowa: ,,Święty Jan Paweł II. Ewangelia starości i cierpienia”.
18 października 2024 roku uczniowie wraz z nauczycielami udali się do kościoła, aby wziąć udział we mszy świętej celebrowanej przez brata Krzysztofa Mleczkowskiego. Tam, oprócz Słowa Bożego, została wystawiona pantomima ukazująca życie i działalność naszego Patrona. Następnie wszyscy udali się w orszaku do szkoły, aby uczestniczyć w dalszych uroczystościach. Przybyłych gości powitała pani dyrektor Ewa Włos. Swoją obecnością zaszczycili nas: wizytatorka Kuratorium Oświaty w Opolu pani Barbara Łobos – Jastrzębska, Wicestarosta Kluczborski pan Krzysztof Tokarski, Burmistrz Wołczyna pan Jan Leszek Wiącek, Wiceburmistrz pan Bogusław Adaszyński, Przewodniczący Rady Miejskiej pan Szczepan Mały, proboszcz Parafii Rzymskokatolickiej br. Tomasz Grabiec, dyrektorzy i kierownicy jednostek samorządowych, placówek oświatowych oraz prezes firmy działającej na terenie naszej gminy.
Pani dyrektor, zwracając się do przybyłych, podkreśliła, że w bogatej bibliotece wypowiedzi Jana Pawła II na temat ludzkiego cierpienia szczególne miejsce zajmuje List Apostolski „O chrześcijańskim sensie cierpienia”. Zrodził się on z osobistego doświadczenia naszego Patrona – zamachu na Jego życie. Ma bogatą treść teologiczną i filozoficzną. Jest odpowiedzią na pytanie o sens ludzkiego cierpienia.
Któż z nas nie cierpiał? Każdy, i duży i mały, i młody i starszy nosi w sercu smutki. Smutek jest jednym z najbardziej uniwersalnych uczuć ludzkich, które wielu z nas doświadcza w różnych momentach życia. W każdym smutku jest ziarno nadziei, trzeba tylko nauczyć się je dostrzegać.
Następnie obejrzeliśmy montaż słowno – muzyczny, który przybliżył nam postać Patrona – Świętego Jana Pawła II oraz ukazał jego poglądy na temat ludzi chorych. Spotkania Papieża z cierpiącymi odbywały się w czasie każdej Jego podróży apostolskiej, stanowiąc ważną część papieskiej posługi. Gesty, które czynił wobec ludzi dotkniętych chorobą, posiadały szczególną wymowę: w leprozorium w Korei ucałował mężczyznę cierpiącego na trąd, a w San Francisco wziął na ręce chłopca chorego na AIDS. Wzbudziło duży podziw i szacunek u wyznawców innych religii, a także u osób niewierzących. Jan Paweł II w ten sposób chciał powiedzieć ludziom, że cierpienie przeżywane wraz z Chrystusem i ofiarowane Chrystusowi, nabiera odkupieńczego sensu, a człowiek dotknięty cierpieniem posiada swoją godność.
Wysłuchaliśmy również w różnych językach recytacji fragmentów pierwszej części „Tryptyku” autorstwa naszego Patrona, gdzie poeta rozmawia z potokiem. Podziwia przyrodę w swej naturalnej postaci. Zadziwia go boskie milczenie wśród mnogości odgłosów natury. Zastanawia się, dokąd prąd niesie wodę strumyka w rytmicznym ruchu. Nasze koleżanki i koledzy udowodnili, że języki obce są mocną stroną szkoły i bez problemu się nimi posługują.
W dalszej części uroczystości zostały wręczone nagrody za udział w konkursach: literackim, plastycznym i biegu ku czci JP II. Z tego miejsca dziękujemy sponsorom: Instytutowi Papieża Jana Pawła II w Warszawie, a w szczegolności ks. prałatowi doktorowi habilitowanemu Zdzisławowi Struzikowi, Parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Wołczynie oraz Radzie Rodziców.
Warto również wspomnieć o uczniach, którzy kwestowali na rzecz Dzieła Nowego Tysiąclecia, czyli na rzecz fundacji, która wspiera kształcenie wybitnie uzdolnionej młodzieży z niezamożnych rodzin. Udało się im uzbierać 5 tysięcy 720 zł i 96 gr.
Zwieńczeniem uroczystości były podziękowania, które złożyła pani dyrektor Ewa Włos wszystkim zaproszonym gościom. Nawiązując do motta dzisiejszego święta powiedziała: „Patronie Nasz, dziękujemy Ci za to, ze nauczyłeś nas okazywać szacunek ludziom starszym. To oni dzięki swej dojrzałości i doświadczeniu mogą udzielać młodym rad i cennych pouczeń. Dziękujemy Ci za to, że zawsze wierzyłeś w człowieka. Ty nauczyłeś nas, jak dawać świadectwo Prawdzie, którą jest Chrystus, jak nie pogubić się w dzisiejszym świecie, jak zaufać Bogu, który jest Miłością i który czeka na naszą miłość, choć tak bardzo niepozorną i słabą. Dziękujemy za Twe słowa otuchy i pocieszenia”. To refleksja, która powinna przyświecać każdemu młodemu człowiekowi żyjącemu w XXI wieku.
